Het is geen egoïsme of misplaatste trots, Edith Craenmehr is gewoon iemand die haar eigen ding wil doen en daar een duidelijk beeld bij heeft. Ze is moedig en een echte doorzetter. Dit brengt haar na vele omzwervingen terug naar de plaats waar ze is opgegroeid, terug naar Arcen waar ze in 2016 een huisartsenpraktijk overneemt. Met wat geduld en out-of-the-box ideeën (zoals crowdfunding) heeft ze zich recent – onder de noemer Zorgkern De Dolgaard – gevestigd in de uitbouw van het monumentale raadhuis middenin de dorpskern. Vanaf dan Huisartsenpraktijk De Dolgaard.
Deze huisartsenpraktijk is anders
Het is geen standaard huisartsenpraktijk met stoeltjes tegen de wand van de wachtkamer, want dat past niet bij haar. Het interieur heeft een huiskamersfeer en is aangekleed met planten. Edith beschikt over de begane grond en de eerste verdieping. Deze bieden onderdak aan diverse eerstelijns zorgverleners. “Alleen een psycholoog ontbreekt nog,” aldus de moderne huisarts. “Nu de basis staat, wil ik mijn visie en missie – die ik al heel lang in mijn hoofd heb – verder gaan uitwerken.”
Geneeskunde
Met ‘heel lang’ overdrijft ze niet, want Edith weet sinds haar jeugd al dat ze arts wil worden. “Omdat ik geen scheikunde en natuurkunde in mijn lessenpakket had, ben ik hbo Verpleegkunde gaan doen. Dat zat in ieder geval in de richting. Via de avondschool heb ik een inhaalslag gemaakt in de ontbrekende vakken en vervolgens werd ik meteen ingeloot voor de studie Geneeskunde.”
Verpleegkundige
“Naast mijn studie werkte ik als een academische verpleegkundige. Overdag liep ik in gewone kleding rond als student en ’s avonds werkte ik in uniform in hetzelfde ziekenhuis,” vertelt ze verder. “Een krachtige ervaring om in beide rollen te leren hoe je als arts, maar ook als patiënt benaderd wordt. Dat heeft me echt wel gevormd. Hierdoor was ik niet zo kneedbaar als andere studenten. Die leerschool vormt nog altijd de basis van mijn werkwijze en benadering van patiënten. Het heeft me een bredere blik gegeven, met veel aandacht voor het privédomein en sociale aspect.”
Alleenstaand moederschap
Edith kiest niet voor de meest eenvoudige weg. Ze besteedt jaren aan het experimenteren en zoeken naar de juiste vorm/plek voor haar. Deze leidt haar in september 2001 naar de huisartsenopleiding in Nijmegen. Ze is dan midden dertig, woont in Utrecht en heeft een sterke kinderwens. Dit doet haar besluiten om te kiezen voor bewust alleenstaand moederschap (BAM) en in juni 2002 wordt haar zoon Stijn geboren. “Het was voor mij ondenkbaar om géén kinderen te krijgen, met of zonder man. Bovendien maak je als BAM-moeder een weloverwogen beslissing.”
Oncologie en palliatieve zorg
Inmiddels werkt en leert de onafhankelijke vrouw gewoon verder. Tijdens haar periode als verpleegkundige ontwikkelt ze een bijzondere interesse voor oncologie en palliatieve zorg. Dit resulteert eveneens in een functie als kaderhuisarts palliatieve zorg. Mede hierdoor heeft ze een heldere stip aan de horizon, waar ze vol vertrouwen naar toewerkt. Niet bang om haar weg te veranderen of bij te stellen als dit een betere of snellere keuze is. Ze laat zich niet beïnvloeden door de gevestigde orde. Haar houding is echter niet extreem of opvallend. Ze straalt eerder een subtiele rebellie uit, die haar siert en die ze ook waarmaakt.
Terug naar de roots
Na de huisartsenopleiding wil ze terug naar het zuiden. “Ik ben gaan werken bij een praktijk in Venlo en – na twintig jaar afwezigheid – ben ik teruggekeerd naar Arcen,” vertelt ze. “Ik dacht dat mijn kansen op een relatie volledig verdwenen waren, maar toeval wil dat mijn huidige man rond diezelfde periode vanuit Zuid-Limburg ook terugkwam naar Arcen. We kenden elkaar uit onze jeugd. Na een aantal ontmoetingen, met grote tussenpozen, hebben we elkaar echt gevonden en zijn samen met onze drie kinderen verder gegaan.”
Toekomst
In haar oude omgeving vindt Edith het geluk. Alleen werk gerelateerd is ze nog niet tevreden. Ze neemt ontslag en gaat vanaf 2011 aan de slag als waarnemend huisarts. Totdat ze de kans krijgt om de dorpspraktijk over te nemen. Op de vraag of ze hiermee de stip aan de horizon heeft bereikt, antwoordt ze: “Mijn doel om vanuit mijn visie een mooie praktijk te realiseren in mijn geboortestreek is geslaagd. Naast de medische zorg voor mijn patiënten, raakt mijn volgende doel het preventieve veld. Limburg loopt enorm achter op het gebied van gezondheid. Daar wil ik verandering in brengen, onder andere door meer bewustwording te stimuleren.”
