Na zestien jaar werken voor een werkgever en een aantal persoonlijke diepe dalen, gunt Maria van Stuijvenberg zichzelf de vrijheid. Ze verlaat de gouden kooi en strekt haar vleugels uit. Ze is klaar om een nieuw hoofdstuk met al zijn kleurrijke facetten te omarmen. Klaar voor nieuwe avonturen. In augustus 2022 start ze als zelfstandig interim jurist ondernemingsrecht en in 2024 opent ze de Garage, ruimte voor kunst.
Na haar rechtenstudie in Leiden verhuist Maria in 2006 naar Utrecht, waar ze als kandidaat-notaris aan de slag gaat bij een eigentijdse stadspraktijk. “Ik begon met familierecht, hoewel ik meer passie voelde voor het ondernemingsrecht. Die kans kreeg ik een half jaar later bij datzelfde kantoor.” Ze koopt haar eerste appartement in een voormalig klooster in de binnenstad. Het is klein, maar heeft een eigen tuin. “Na ongeveer zes jaar besloot ik over te stappen naar een kleiner kantoor in Amsterdam, waar ik me verder kon specialiseren in het ondernemingsrecht.”
Al snel merkt Maria dat dit kantoor niet bij haar past. Ze twijfelt of het notariaat überhaupt iets is waar ze nog in wil blijven werken en neemt ontslag. “Dat viel me zwaarder dan ik had verwacht. Ik voelde mij nutteloos in plaats van opgelucht en vrij”, stelt Maria zich voorzichtig open. “Mijn schoonzus zag mijn twijfel. Ze adviseerde mij te onderzoeken wat ik wel en niet miste in het notariaat. Zo ontdekte ik dat ik voornamelijk het ondernemingsrecht miste. Ik ging op zoek naar een nieuwe baan en vond een tijdelijke functie bij ING, op de afdeling Corporate Law & Governance. Daar ben ik uiteindelijk negen jaar gebleven.”
Keer op keer het tegendeel bewijzen
De tijdelijke functie bij ING is voor een hbo-jurist, maar dat is precies wat ze wil. Ze heeft ruimte nodig om de theoretisch opgedane kennis adequaat toe te leren passen in praktijksituaties. “Voor mijn gevoel liep mijn ervaring op papier vooruit op waar ik zelf stond. Een meester op de basisschool zei me eens, dat havo voor mij het maximale zou zijn. Dat hakte er behoorlijk in. Zelfs toen ik een universitaire studie had gedaan en op dat moment reeds zeven jaar werkervaring had, durfde ik nog niet in mezelf te geloven. Ik dacht steeds dat het een toevalstreffer was.”
Fouten (mogen) maken is geen optie in de notariële wereld. Het is een sector waarin de lat erg hoog ligt en voor een gedegen opleiding ‘on the job’ nauwelijks tijd is. “Dat was voor mij niet te doen. Ik kreeg daar enorme stress van”, legt Maria uit. “Bij ING heb ik geleerd vragen te stellen, fouten te mogen maken en te ervaren, dat je daar juist van leert. Vragen stellen is geen vorm van onwetendheid. Het is nieuwsgierig zijn, informatie willen begrijpen en kunnen plaatsen in een groter geheel. Dit om het plaatje compleet te krijgen om vervolgens een goed advies te kunnen geven.”
De ultieme test
Ze geeft zichzelf de ultieme test door naast haar fulltime baan, een postacademische opleiding te gaan volgen in vennootschaps- en ondernemingsrecht. “Een pittige studie waarvoor ik ongeveer negen maanden van de radar verdween en het uiterste van mezelf vroeg. Parallel daaraan verhuisde ik naar een groter appartement. Dit werd me mentaal teveel. In plaats van euforie na de verhuizing en het succesvol afronden van de opleiding, werd ik overvallen door een enorme leegte. Ik kreeg een depressie en moest stoppen met werken om te herstellen.”
Haar herstel gaat met vallen en opstaan, met lichte en donkere periodes. “Mijn overtuiging was dat, zolang ik uit bed kwam, het wel mee viel. Aan de andere kant was ik heel bang dat ik het niet zou redden. Daarom bleef ik onder de mensen, bleef contact houden, want dan was ik veilig”, deelt ze met begrijpbare emotie. “De samenleving lijkt zo individualistisch, maar wanneer je hulp nodig hebt – én hulp durft te vragen – zijn er genoeg mensen die iets voor je willen betekenen. Het vergt moed om aan te geven dat het niet goed gaat. Het vraagt nog meer moed om hulp te vragen. Het staat niet op je voorhoofd geschreven, dus je moet het aangeven. Vervolgens moet je de hulp kunnen ontvangen, want ook dat is niet eenvoudig.”
Om de dualiteit hiervan te duiden, geeft ze een voorbeeld. “Ik ging één keer per week bij een goede vriendin en haar gezin eten. Terwijl ik eigenlijk te down was om überhaupt iets te ondernemen, maar tegelijkertijd besefte ik, dat ik in beweging moest blijven om verbinding te houden met mijn omgeving. Uiteindelijk bleken deze momenten voor ons beiden heel waardevol. Daarbij leerde ik te accepteren dat ik niet altijd op mijn best hoefde te zijn.”
Leven in vrijheid
Als Maria bijna is hersteld, voelt ze dat er nog iets is wat haar volledig herstel tegenhoudt. Ze besluit, inmiddels als senior legal counsel, afscheid te nemen van ING. “Ik voelde me gevangen in een gouden kooi. Ik had het goed, maar kon niet vliegen. Mijn oom zei vaak tegen me: ‘Maria, je bent veel vrijer dan je denkt.’ Dat is zo waar. In de zomer van 2022 heb ik mijzelf die vrijheid gegund en sindsdien werk ik als zelfstandig jurist op interim-opdrachten. Het liefst bij beursgenoteerde vennootschappen, aan onderwerpen op het gebied van ondernemingsrecht, Corporate Governance en de daarbij behorende duurzaamheidsvraagstukken.”
Ze denkt dat mentale problemen vaak voortkomen uit het feit dat mensen worstelen met wat zij zichzelf gunnen en vasthouden aan patronen uit het verleden. “Nu zoek ik bewust de ruimte op. Je kunt tenslotte alleen jezelf toestaan te leven in vrijheid.”
Creativiteit en kunst
Haar creatieve inslag geeft ze eveneens meer ruimte. Dit zorgt dat ze haar juridische werk ook anders aanvliegt. “Ik laat mij niet meer weerhouden door wat ik niet weet. Dat geeft vrijheid om opdrachtgevers het verhaal te laten vertellen en in samenspraak een plan te bedenken en uit te voeren.”
Hieruit vloeit nog een verrassend initiatief. “Op mijn 27e kocht ik mijn eerste kunstwerk. Sindsdien is mijn collectie uitgebreid. Kunst, in welke vorm dan ook, brengt zoveel leven in huis”, geeft ze aan. “Daar wil ik meer mee doen. Komend voorjaar open ik in Hilversum de Garage, ruimte voor kunst. In een voormalig garagebedrijf komt een expositieruimte voor gastkunstenaars. In de voormalige werkplaats komt een mooie atelierruimte. Daarin ga ik ook zelf aan de slag. Verder wil ik onderzoeken hoe ik die ruimte een sociaal-cultureel karakter kan geven. Mijn diepste wens is mensen door kunst met elkaar te verbinden. Een vorm van creativiteit die ik zelf nooit had bedacht. Ik heb door alles echt geleerd de controle los te laten en mezelf te laten verrassen door wat de tijd met zich meebrengt.”
