Ze is CEO, businesscoach, auteur, ontwikkelaar en bovenal inspirator. Een pionier in de meest pure vorm (vanuit noodzaak). En daarom een vrouw met een missie. Twee missies om precies te zijn. Aysel Disbudak breekt niet alleen een lans voor de positie van zelfbewuste, kleurrijke vrouwen, ze komt ook op voor jongvolwassenen met een migratieachtergrond die een bijzondere zorgvraag hebben.
In haar debuutroman, *De nootjes van het huwelijk*, schetst Aysel een indringend beeld van haar hartverscheurende verhaal. Dit doet ze met een gezond relativeringsvermogen en de nodige humor. Het gedwongen huwelijk dat haar op dertienjarige leeftijd terugbrengt naar Turkije, is een verschrikking en anderhalf jaar later keert ze terug naar Nederland. Ze ontmoet Nico en met de dreiging van een nieuwe uithuwelijking trouwt ze met hem. Inmiddels wordt ze moeder, worstelt met de zorg voor haar verstandelijk beperkte broertje Memo en de zware mishandelingen door haar man, die zowel verbaal, fysiek als emotioneel gewelddadig is. *De nootjes van het huwelijk* is een prachtig, bewogen en waargebeurd levensverhaal van een zelfbewuste vrouw van kleur. Het boek is een openhartig statement en maakt duidelijk waarom interculturalisatie zo vreselijk belangrijk is.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn in haar geboortedorp in Turkije de taken duidelijk verdeeld. De mannen zitten de hele dag in het koffiehuis, de vrouwen werken op het land en in het huishouden. In het moderne Nederland, waarnaar het gezin verhuist met de eerste generatie gastarbeiders, groeit Aysel vooral binnenshuis op. Er is geen ruimte om de grote stad Amsterdam te ontdekken, want ze moet voor haar jongere broertje en zusje zorgen. Haar moeder is niet in staat de kinderen op te voeden. Beide ouders zijn emotioneel afwezig.
“Mijn broertje heeft ook nog een verstandelijke beperking, dus ik moest de ouderlijke rol wel op me nemen. Ik regelde dat hij de juiste zorg en hulp kreeg, terwijl ik zelf nog kind was.”
Dit maakt dat Aysel al vroeg volwassen wordt en al vroeg geconfronteerd wordt met de oneerlijke kant van het leven. Wellicht wordt hier ook het eerste zaadje geplant, waardoor ze zich ontpopt als een voorvechter tegen onrecht. “Als tiener heb ik twee zelfmoordpogingen ondernomen. Ik wilde niet leven als ik alleen maar mocht doen wat me gezegd werd, moest gehoorzamen. Ik stelde mezelf voor de keuze: slachtoffer zijn of warrior. Uiteindelijk heb ik voor de tweede optie gekozen,” vertelt ze openhartig. Inmiddels is ze begin vijftig, heeft twee huwelijken achter de rug, drie volwassen kinderen en een levensverhaal dat niet alleen onvoorstelbaar is, maar eigenlijk ook ondraaglijk.
Als ik blond haar had gehad, blauwe ogen en de naam Linda, had ik veel verder kunnen komen
Voorvechter tegen onrecht
Haar persoonlijke geschiedenis, interculturele kennis en kunde én liefde voor haar broertje maken dat ze zich sterk maakt voor mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen op cognitief niveau. Ze focust zich op de mensen die haar hulp het hardst nodig hebben: mensen met een verstandelijke beperking uit probleemgezinnen met een migratieachtergrond. “In 1999 richtte ik de belangenorganisatie Migranten Platform Gehandicapten (MPG) op, omdat deze mensen naast hun verstandelijke beperking nog andere hindernissen in hun leven tegenkomen. Wie A zegt, moet ook B zeggen, dus ben ik de zorg eveneens zelf gaan verlenen.” Dit heeft in 2005 geresulteerd in zorginstelling Unalzorg, een van de eerste instellingen in Nederland die is voortgekomen uit een particuliere initiatief. Onze zorg en behandelingen zijn gericht op het vergroten van de zelfredzaamheid van cliënten en hun gezin of verzorgers. Wij willen ouders empoweren, ervoor zorgen dat gezinnen samen kunnen blijven en kinderen een veilig thuis kunnen ervaren.”
Haar inspanningen worden beloond met diverse prijzen, waaronder de AB Harrewijnprijs en Zami-Award. In 2001 en 2003 ontvangt ze de diversiteitprijs van de gemeente Amsterdam, in 2008 wordt Unalzorg uitgeroepen tot beste zorginstelling en krijgt Aysel de Agis Zorgverbeteraarsprijs overhandigd. “Let wel: deze prijzen komen vanuit de doelgroep. Vanuit de mensen zelf. De overheid, politiek en financiers hebben tot op de dag van vandaag weinig waardering getoond.” En Unalzorg telt toch zo’n zeventig medewerkers. Met meer dan 24 jaar zorgervaring ontwikkelt Aysel vervolgens de zorgmethodiek A-Road om de zorg nog beter af te stemmen op cliënten met een migratieachtergrond. “Ook ben ik de Unal Academy gestart, een zelfstandig opererend trainingsinstituut voor zorgprofessionals. Mijn expertise heeft de zorg voor multiculturele samenlevingen echt verbeterd.”
Na een korte overpeinzing, spreekt ze haar gedachte hardop uit. “Als ik blond haar had gehad, blauwe ogen en de naam Linda, had ik veel verder kunnen komen met mijn initiatieven om anderen te helpen. Soms voelt het alsof ik tegen de bierkaai vecht, ik bots telkens tegen gesloten deuren. Zeker na de pandemie – de wereldwijde onrust, de arbeidskrapte, de bureaucratie – is het bijna onmogelijk om dit werk vol te houden. Mensen die met goede intenties willen pionieren, worden eerder afgestraft dan geprezen.”
Vrouwen inspireren en motiveren
Zoals eerder gezegd, Aysel is een warrior, een voorbeeld voor andere vrouwen die niet bij de pakken willen neerzitten. Ze is van te ver gekomen om op te geven. Dat woord staat niet eens in haar woordenboek. In haar autobiografie beschrijft ze haar leven en uitdagingen, die ze meer dan eens bijna met de dood heeft moeten bekopen. “In mijn boek geef ik me volledig bloot om andere vrouwen te inspireren en te motiveren. Unalzorg is zo succesvol geworden met mij als drijvende kracht. Dat betekent dat ik ook mezelf kan branden om vrouwen te helpen hetzelfde te doen.”
Mijn expertise heeft de zorg voor multiculturele samenlevingen echt verbeterd
Deze nieuwe richting gaat haar beslist geen windeieren leggen. Als ervaren businesswoman weet ze immers als geen ander doelen te stellen en deze volgens plan te bereiken. Op de vraag waar die onaflaatbare drive vandaan komt, antwoordt ze: “Ik heb alle shit doorstaan met een reden. Ik ben hier niet voor niets. Gaandeweg heb ik mezelf twee beloftes gedaan. Eén is dat ik nooit zal veranderen. Ik blijf trouw aan mezelf, authentiek en raak niet verbitterd. Twee is de wil om te overleven, zodat ik kan laten zien dat ik er bovenuit ben gestegen en alle agressors versteld doe staan van wie ik ben én wat ik geworden ben.”
Tijd voor Aysel(s)
Ze is een lotus die vanuit de modder omhoog en volledig tot bloei is gekomen. Juist de ellende die ze van kinds af aan heeft doorstaan, maakt haar tot wie ze nu is. Een prachtvrouw, een wijs mens, grappig, spontaan, intelligent en bijzonder toegewijd. “Ik heb geen privéleven,” bekent ze eerlijk. “Ik ben dag en nacht bereikbaar en weet niet beter. Als mantelzorger XXL heb ik voor mijn broertje en zusje gezorgd, voor mijn ouders, mijn kinderen en cliënten. Nu is het tijd voor mij. Tijd voor Aysel.”
Ze vertelt dankbaar te zijn voor Unalzorg. “Die organisatie is steady en loopt lekker door. Talloze mensen worden hiermee geholpen die normaal helaas onder de radar zouden blijven. Maar, voor mij persoonlijk komt nu de tweede belofte aan bod.”
Het is tijd voor haar om te shinen. Dat verdient ze ook. Tijd om met haar bruisende energie, passie en doorzettingsvermogen een inspiratie te zijn voor andere vrouwelijke ondernemers en voor de mannen die hen ondersteunen. “Deze wereld heeft meer vrouwelijke leiderschap nodig; meer Aysels,” lacht ze met een serieuze ondertoon. “Zelf heb ik nooit een steuntje in de rug gekregen. Ik heb alles alleen gedaan. Daarom wil ik deze dames, die al een bepaalde status hebben bereikt, maar door omstandigheden vastlopen of niet kunnen doorstoten, helpen met mijn kennis en ervaring.”
Dat helpen gaat ze doen in de vorm van Business 4 Succes masterclasses, één-op-één sessies, groepssessies en met een jaarlijks terugkerend event. “Ik heb niet echt een model of methoden nodig, want ik heb alles doorleefd. Ik ken alle trails and tribulations. Ik ben de syllabus,” zegt ze zelfverzekerd. Haar veerkracht, vastberadenheid en natuurlijk leiderschap zijn bewonderingswaardig. “Ik ga mijn plannen internationaal uitrollen en verhuis op termijn naar het buitenland. Momenteel wordt nog een documentaire van mijn leven gemaakt. Deze wordt ingestuurd naar het prestigieuze internationale filmfestival van Cannes. Er zit nog zoveel in de pijplijn.”
Het is mooi om te zien hoe Aysel telkens als een feniks uit haar as herrijst. Deze keer niet vanuit haar zorgzame, empathische inborst, maar omdat dit is wie ze werkelijk is en wat ze werkelijk leuk vindt. “This next chapter is called: my turn! And this is just the beginning!”
