In deze glossy lees je hoe 25 zakenvrouwen het pad naar succes bewandelen. Het is een zeer gevarieerde groep vrouwen: van internetondernemer tot abortusarts, van tenderspecialist tot rechter en van neurowetenschapper tot auteur. De een woont in het buitenland, de ander werkt vanuit het buitenland en weer een ander wil dat ooit nog kunnen afvinken. Sommigen starten een bedrijf, terwijl anderen de kans grijpen om zich in te kopen. Zelfstandig en met personeel, een bedrijf dat failliet is gegaan of juist verkocht wordt. Scheiding, ziekte of verlies. Deze zakenvrouwen leveren een bijdrage aan een nieuwe generatie vrouwen. En één ding hebben ze beslist gemeen; ze gaan allemaal voor een ‘kloppend’ hart.
Deze editie verschijnt eerder dan normaal, maar wel zoals gepland. Met het oog op het maken van een kwartaalblad, heb ik vorig jaar voorzichtig een opschaling aangekondigd. De eerste glossy lanceren we in mei, de tweede in november. Vooralsnog lig ik op schema, maar dat is zeker niet vanzelfsprekend.
Concreet betekent dit: in december, januari, februari effectief salesgesprekken voeren, om vanaf begin maart de redacteuren opdrachten te verstrekken en tussen halverwege maart en begin april de fotoshoots te organiseren. Vervolgens halverwege april de vormgeving opstarten en eind april aanleveren bij de drukker. Klinkt logisch waarschijnlijk, maar neem van mij aan dat dit een krappe (of beter: strakke) planning is.
De afgelopen drie jaar trok ik meer dan een half jaar uit om de glossy te vullen met inspirerende verhalen van zakenvrouwen en plots had ik nog maar drie maanden. Onbewust nam ik aan dat de glossy evenveel pagina’s zou bevatten als anders en met een vergelijkbaar aantal zakenvrouwen. Driekwart van mijn advertentiebudget op LinkedIn verdampte in december (dure maand) en wat leverde het me op? Precies niks. Wel gesprekken, maar vooral ‘bel me volgend jaar maar terug’. Conclusie: half januari had ik zes zakenvrouwen aan boord en nog zes weken te gaan met nog maar een kwart van mijn advertentiebudget.
Ik hoef geen enkele zakenvrouw uit te leggen dat je persoonlijke staat van zijn, intentie en presence de basis vormen om doelen te bereiken. Tijd voor zelfreflectie dus. Het beeld in mijn hoofd zette me klem in verhouding tot de gegeven tijd. Toen ik zowel het aantal zakenvrouwen als pagina’s losliet (voorwaardelijk en irrelevant) en me committeerde aan de lanceerdatum, ging de energie pas stromen. In zes weken tijd volbracht ik alsnog mijn doel: de eerste editie in mei.
Als je goed hebt gelezen, dan begrijp je dat dit enerzijds gaat over mindset, alignment en energie en anderzijds over zakendoen. In mijn leven is dit een synchroniciteit, ik vind de samenwerking overwegend prachtig en soms uitdagend. Het vraagt van mij de bereidheid om alle kanten van mezelf aan te kijken. Dat start veelal met weerstand, maar eindigt altijd in een cadeautje.
De reden waarom ik dit deel, is omdat ik een eerlijk beeld wil schetsen. Ondernemerschap kan grillig zijn. Meer dan eens pak ik de handdoek vast om in de ring te gooien, roep tegen Vera (mijn vrouw) ‘ze zoeken maar een andere gek!’ of maak huilend beslissingen. Ik ben het type ondernemer dat ‘op de zolderkamer’ is begonnen. Na drie jaar heb ik, met tranen in mijn ogen, ‘ja’ gezegd tegen het kantoorpand van mijn dromen, mezelf afvragend of ik dit wel waard ben? De groei die ik maak, die Zakenvrouwenclub maakt, de kansen die op mijn pad komen; ze overvallen me niet, maar soms brengen ze me in verlegenheid. Ik was gewend mijn ‘shit’ te ‘ownen’, maar hoe ‘own’ ik mijn succes?
In het bijzonder bedank ik UWC Maastricht en haar Female Empowerment Network voor onze duurzame samenwerking. Bekijk de laatste twee pagina’s van de glossy voor meer informatie hierover en open dan de glossy nog eens opnieuw. De eerste acht pagina’s. Mij raken ze recht in mijn ‘kloppende’ hart, wat een eer dat Zakenvrouwenclub hieraan mag en kan bijdragen. Over het ‘ownen’ van succes gesproken.
Ik wens je heel veel leesplezier!
